Nebeskaa | zdrowie, fitness, motywacja: lipca 2016

KONKURS ze Stewiarnią

7/25/2016

Jak wiecie, prowadzę również stronę Bezbolesne Usuwanie Cukru z Diety. Zbliżamy się
do 10 tys polubień na facebooku i z tej okazji wraz ze Stewiarnia przygotowałyśmy dla Was konkurs :)

Ze Stewiarną ( fb: Pieprzę, nie słodzę ) współpracujemy od dłuższego czasu, w swojej ofercie mają oni produkty między innymi słodzone stewią jak i tagatozą. Polecamy ich sklep bo ofertę mają naprawdę boską jak i bloga ze świetnymi przepisami : www.stewiarnia.pl

Warunki konkursu:

Musisz być naszym obserwatorem, bo to przecież konkurs specjalnie dla Was.
Polub ten post - klik
Udostępnij ten post - klik
Odpowiedz na pytanie w komentarzu tylko i wyłącznie pod tym postem:

" Gdybyś miał/a zdefiniować swoje życie bez cukru w 5 słowach, jakby one brzmiało."

Pamiętaj, że odpowiedzi zamieszczać TUTAJ POD ZDJĘCIEM NA FACEBOOKU, a nie pod postem na blogu. Udostępniać i lajkować również zdjęcie na facebooku, a nie ten post na blogu ;)

Razem ze Stewiarną wybierzemy 3 zwycięzców, którzy w swoich zestawach znajdą produkty między innymi ze zdjęcia. Wszystkie produkty są bez cukru, słodzone stewią lub tagatozą.
Konkurs zacznie się 23.07.2016 o godzinie 12, a zakończy się w piątek: 29.07.2016 o godzinie 24.00.
Wyniki konkursu ogłosimy 1 sierpnia w poniedziałek w oddzielnym poście.
Na adresy do wysyłek będziemy czekać do 4 sierpnia.
Sponsorem konkursu jest sklep : www.stewiarnia.pl i to on wyślę produkty.
Produkty zostaną wysłane tylko na terenie Polski.

Lista produktów która znajdą się w zestawach:

Miejsce I: Zestaw różności
- MakTea
- Czekolada deserowa Cavalier
- Baton z białej czekolady kokosowy
- Baton z czekolady mlecznej z orzechami laskowymi
- Ciastka słodzone tagatozą
- Crunchy
- Pure
- Ośmiorniczka
- Cukierki w słoiczku
- Scrummies
- Rollsy
- Buri Beri

Miejsce II: Zestaw czekoladowy
- Czekolada biała z malinami i mango
- Czekolada deserowa z owocami leśnymi
- Baton z czekolady deserowej z palonymi ziarnami kakowca
- Baton z czekolady deserowej z nadzieniem pomarańczowym
-Krem czekoladowy

Miejsce III : Zestaw owocowy
- Crunchy owoce leśne
- Crunchy czekoladowo-orzechowe
- Pure
- Ośmiorniczka x 3
- Owocożelki
- Scrummies
- Rollsy
- Buri Beri

Życzymy powodzenia !
Zespół: Bezbolesne Usuwanie Cukru z Diety:
Agnieszka, Patrycja, Natalia

Test butelki z filtrem firmy Dafi

7/21/2016

Od jakiegoś czasu mam okazję testować butelkę z filtrem firmy Dafi. Nie wiem dokładnie czemu, ale zawsze jakoś byłam sceptycznie nastawiona do tych butelek. Picie wody z kranu, mimo że przefiltrowanej, jakoś do mnie nie przemawiało :D Jednak, gdy dostałam ofertę współpracy, postanowiłam spróbować. Bałam się, że będzie mnie bolał brzuch, bo tak na ogół się dzieje po wypiciu surowej wody.

Kilka słów o butelce od producenta:

Używając butelki filtrującej jednocześnie oszczędzasz pieniądze i dbasz o środowisko! Butelka wyposażona jest w unikatowy filtr węglowy, który usuwa smak i zapach chloru z wody kranowej. Wymienny filtr składa się z węgla aktywnego, otrzymywanego z łupin orzecha kokosowego.Butelka filtrująca została zaprojektowana dla osób, które doceniają rolę regularnego nawadniania organizmu, uprawiają sport i praktykują zdrowy styl życia. Dzięki korzystnym gabarytom i ergonomicznej budowie, możesz mieć ją zawsze przy sobie - bez obaw o jakość wody kranowej. Butelka filtrująca Dafi jest całkowicie pozbawiona szkodliwego Bisfenolu A i dopuszczona do kontaktu z wodą. Jeden wymienny filtr zastępuje 300 półlitrowych butelek PET, dzięki czemu do środowiska nie trafia rocznie ok. 26,4 kg plastiku!

Zaczynając od względów wizualnych, butelka jak butelka, niczym szczególnym się nie wyróżnia. Ma jednak kolorowe akcenty w postaci kolorowego filtra i zakrętki, ładny kształt, więc mi się podoba :D
Na początku jakoś ciężko mi się z niej piło. Obawiałam się, że będzie tak cały czas i już się negatywnie nastawiłam, bo było to po prostu lekko kłopotliwe. Na szczęście jakoś się wyrobiła i nie mam już z tym problemu. Woda normalnie przelatuje i pije się wygodnie. Jej kształt również sprawia, że wygodnie się ją trzyma i wszędzie można ją zabrać. Jej pojemność wynosi 500ml, czyli tak akurat jak standardowa butelka i mieści mi się w torebce.
Przestałam mieć jakieś uprzedzenia co do picia przefiltrowanej wody z kranu :D Brzuch mnie nie boli ani nic z tych rzeczy. Muszę przyznać, że butelkę niesamowicie polubiłam. Nie mają na to wpływu żadne względy związane z ochroną środowiska, bo (wiem, że okropnie to zabrzmi :D) średnio mnie to interesuje ;) Jednak taka butelka jest bardzo wygodna w użytkowaniu, ponieważ mogę wszędzie ze sobą zabierać pustą butelkę i gdzieś skorzystać z kranu i wody sobie tam nalać. Zatem nie zawsze muszę targać w torebce butelkę pełną wody. Nie muszę też chodzić i kupować wody za każdym razem, gdy mi się skończy, a jestem gdzieś w mieście, bo wystarczy, że skorzystam z łazienki i sama sobie wleję wody. Za darmo :D

Podsumowując, butelkę naprawdę polecam i uważam, że to świetna sprawa. W najbliższym czasie nie mam zamiaru zamieniać jej na żadną inną.

A Wy korzystanie z takich butelek? Jesteście z nich zadowoleni? :)

Moja FIT droga, czyli jak zmieniało się moje ciało i podejście

7/15/2016

Jakiś czas zwlekałam z napisaniem tego postu, bo nie chciałam Wam pokazywać swojego kompromitującego zdjęcia sprzed paru lat :D Ale w końcu stwierdziłam, że go opublikuję. Po raz kolejny udowadniam sobie, że robienie zdjęć to jednak najlepsza forma sprawdzania swoich efektów. Patrząc na siebie tak na co dzień, nie zauważam jakoś tego. Jednak, gdy odkopałam to zdjęcie to widzę ogromną różnicę i jestem z siebie jeszcze bardziej dumna!

Moja przygoda ze zdrowym stylem życia rozpoczęła się w 2012 roku. Pierwsze zdjęcie jest z 2011, jednak ten rok później wyglądałam tak samo. Jadłam nieregularnie co popadnie. W mojej diecie niemalże codziennie były słodycze, fast foody, gazowane napoje, słone przekąski itp. Aktywności fizycznej w moim życiu nie było za grosz. Wf-u nie lubiłam i więcej na nim nie ćwiczyłam niż ćwiczyłam. Nie widziałam w tym nic złego. W tamtym czasie nie zwracałam szczególnej uwagi na swoją figurę. Wydawało mi się, że wyglądam tak normalnie i zdrowo. Może nie byłam jakoś bardzo gruba i nie miałam nadwagi, jednak gdy przestałam się mieścić w ulubione spodnie, coś we mnie pękło. Zaczęłam zwracać uwagę, że w sumie pomalutku robię się coraz większa niż dawniej. Stwierdziłam, że muszę koniecznie coś z tym zrobić. Zrobić teraz, a nie później, gdy doprowadzę się do dużej nadwagi i będzie tylko trudniej.

Pewnego dnia po prostu wyrzuciłam ze swoje diety wszelkie słodycze, fast foody, smażone potrawy, gazowane napoje i zaczęłam jeść zdrowiej. Oczywiście z perspektywy czasu wydaje mi się zabawne to jak wówczas wyglądała moja dieta, ale tak to jest jak się nie ma o tym zielonego pojęcia. Jadłam jakieś produkty light, myśląc, że są takie zdrowe. Kupowałam ciemne pieczywo, ale składów nie czytałam, więc większość pewnie była barwiona karmelem. Popełniałam mnóstwo innych błędów żywieniowych. Niemniej jednak rezygnacja z wielu wysoko kalorycznych produktów sprawiła, że zaczęłam chudnąć. Do tego zaczęłam ćwiczyć. Trenowałam z Chodakowską 6-7x w tygodniu. Miałam wielkie parcie na to, żeby schudnąć przed rozpoczęciem liceum. Nie wiem ile konkretnie schudłam w jakim czasie, bo ważyłam się sporadycznie. Wówczas raczej stawiałam na mierzenie się. Nie pamiętam, ile zajęła mi utrata tych centymetrów, jednak wymiary po paru miesiącach wyglądały następująco:

Brzuch: 77cm -> 66,5cm
Udo: 54cm -> 48cm
Talia: 69cm -> 64cm
Biodra: 93cm -> 87cm

Tak sobie ćwiczyłam z Ewą i jadłam zdrowiej przez jakiś rok. W międzyczasie coraz bardziej zaczynałam to lubić i interesować się zdrowym odżywianiem i treningami. Z miesiąca na miesiąc wiedziałam coraz więcej na ten temat i zyskiwałam godną uwagi wiedzę, a nie jakieś mity, że kolacja tylko do 18:00.
Po roku czasu założyłam bloga i dzięki obserwowaniu wielu świetnych i mądrych dziewczyn, dowiadywałam się coraz więcej. Blog dodatkowo motywował mnie do działania, jednak wówczas byłam na etapie, że chude jest piękne. Chodakowska zaczęła mnie nudzić i być za łatwa. Przerzuciłam się m.in. na treningi Zuzki Light czy jakieś inne znalezione w sieci. Przez kolejny rok dalej było to tylko jakieś cardio czy niekiedy interwały. Wówczas ćwiczyłam już z 3-4x w tygodniu. Nauczyłam się, że organizm potrzebuje odpoczynku ;)

Tak sobie ćwiczyłam i schudłam i najniższą wagę, jaką osiągnęłam było 51kg. Na zdjęciu akurat jeszcze 52kg ;) Obserwowałam blogi dziewczyn, które ćwiczą siłowo i mają piękne, jędrne ciało z zarysem mięśni i stwierdziłam, że w zasadzie nie podobam się sobie. Jakiś czas uważałam, że jak najchudsze jest piękne i miałam w planach chudnąć dalej. Na szczęście przejrzałam na oczy i uznałam, że w zasadzie nie wyglądam dobrze. Dotarło do mnie, że wszystkie ciuchy na mnie wiszą, a rodzina i znajomi pytali się czy jestem chora. Może nie byłam jakoś mocno wychudzona ani nic, ale jednak w porównaniu do poprzedniej wagi, różnica była mocno widoczna.

Wtedy to wpadłam na świetny pomysł zakupienia hantli i rozpoczęcia treningów siłowych w domu. Wykonywałam plany treningowe pochodzące z SFD Ladies.
O odżywaniu wiedziałam już znacznie więcej, jednak nadal jadłam stosunkowo mało. Możecie teraz powiedzieć, że skoro ćwiczę siłowo od 2 lat to moja sylwetka powinna obecnie powalać z nóg i dlaczego tak nie jest ;) A nie jest, bo porządnie zaczęłam zwiększać ciężary tak naprawdę dopiero od niecałego roku, gdy poszłam na siłownię. I nie wynikało to z faktu ograniczonej ilości ciężarów w domu, ale dlatego, że wówczas moje podejście do sylwetki było następujące: lekki zarys mięśni i jędrne ciało jest super, ale broń Boże większe obciążenie, bo będę wyglądać brzydko i męsko.

Moja sylwetka dzięki treningom z obciążeniem zaczęła się zmieniać na lepsze. Ćwiczyłam różnie, miałam różne etapy. Przeważnie ćwiczyłam 5-6x w tygodniu. Najczęściej były to 3 treningi siłowe i 2-3 treningi interwałowe. Cardio porzuciłam całkowicie. Potem zaczęłam jeść troszkę więcej, więc automatycznie jakieś tam mięśnie miały się jak zacząć pojawiać. Byłam jednak w momencie swojego życia, gdzie w zasadzie tylko przejmowałam się jedzeniem i treningami. To była kwintesencja mojego życia. Nie było miejsca na jakieś cheat'y. Nieraz niesamowicie miałam na coś ochotę, ale pozwalałam sobie na coś raz na 2-3 miesiące czy rzadziej. Nie lubiłam wychodzić ze znajomymi, gdy nie miałam przygotowanego posiłku na wyjście, bo nie mogłam zjeść na mieście. Jadłam z zegarkiem w ręku i panikowałam, gdy spóźniłam się z jedzeniem o parę minut. Tak, przechodziłam przez ortoreksję. Miałam obsesję na punkcie tego całego bycia fit.

Przechodziłam przez liczenie kcal i makro, dorobiłam się przetrenowania, testowałam na sobie wiele różnych form odżywiania (m.in. LCHF) i treningów i cały czas cierpiałam z tego powodu, że nie wyglądam jak fit dziewczyny z instagrama. Dopiero jakiś niecały rok temu, gdy wybrałam się na siłownię, zaczęłam coraz bardziej zwiększać obciążenie. Trenowanie na siłowni jakoś bardziej mnie do tego motywowało. Wiele nauczyłam się na swoich błędach i zdobywałam nową wiedzę, aż dotarłam do momentu, w którym jestem od jakiegoś czasu. Momentu, w którym naprawdę bardzo lubię swoją figurę. Bez względu na to czy mój brzuch ma lepszy czy gorszy dzień. Mój cellulit ani trochę mi nie przeszkadza, a zwiększanie obciążenia z treningu na trening niesamowicie mnie cieszy i tylko czekam na kolejny, by zobaczyć, ile tym razem uda mi się podnieść czy wycisnąć.

Nie podnoszę szczególnie dużych ciężarów właśnie z tego względu, że przez długi czas ćwiczyłam z podobnym obciążeniem, bo bałam się je zwiększać. Cieszę się, że jednak mi to minęło.
Cieszę się, że nauczyłam się bardziej cieszyć życiem i przestać tak przejmować jedzeniem czy treningami. Teraz w końcu czuję, że naprawdę żyję!
Lubię swoje ciało, chociaż nie wygląda jak z okładki magazynu. Lubię je, bo jest moje i sama je sobie wypracowałam. Nie płaczę z powodu cellulitu na pośladkach. Najzwyczajniej w świecie mi to wisi, że go mam ;) Jak mam ochotę zjeść pizzę czy loda - robię to. Nie czekam z tym kilka miesięcy. Oczywiście cały czas jem zdrowo i trenuję, bo pokochałam to całym swoim sercem. Teraz w końcu stało się to moim życiem, a nie jakąś chorą obsesją.

Obecnie jem 3-4 posiłki w ciągu dnia. Stawiam na racjonalne odżywianie, ale nie liczę kcal ani makro, bo przyprawiało mnie to o ból głowy. Nie będę tutaj wymieniać, co dokładnie jadam, bo konkretne wpisy znajdziecie w zakładce odżywianie, gdzie znajdują się jakieś lunch boxy czy przepisy. Świetne przepisy na proste dania znajdziecie również na jestemFIT.pl, skąd sama często czerpię pomysły. Regularnie wrzucam też zdjęcia na swojego Instagrama i Facebooka. Trenuję na siłowni 4x w tygodniu. Czasem dalej wezmę coś z SFD Ladies, ale najczęściej sama sobie już układam rozpiskę. Poza ćwiczeniami z obciążeniem nie wykonuję nic innego. Czasem po treningu siłowym dorzucę parę minut cardio na orbitreku i niekiedy pójdę na pilates. Jednak generalnie nie robię żadnego cardio ani interwałów.
Nie wyglądam idealnie, ale czuję się świetnie. Oczywiście zdarzają mi się gorsze dni, gdy użalam się nad sobą i stwierdzam, że może jednak wrócę do liczenia kcal, że będę ćwiczyć więcej, by upodobnić się do tych fit dziewczyn z instagrama ;) Na szczęście przechodzi mi to równie szybko, co wpada do głowy. Kocham swój obecny styl życia i nie zamieniłabym go na żaden inny. Nie potrzebuję mieć ciała niczym z zawodów bikini fitness i nie chcę. Nie chcę, bo wiem, że pewnie moja obsesja w pewnym stopniu by wówczas wróciła. Lubię tak jak jest, Wyglądam zdrowo i przede wszystkim czuję się zdrowo pod względem psychicznym.

Wieki się nie mierzyłam, bo teraz stawiam na efekty, które widzę w lustrze, jednak specjalnie do tego postu wyciągnęłam z dna szafy centymetr. Uznałam, że możecie być ciekawi jak obecnie prezentują się moje wymiary w porównaniu do tych powyżej na początku mojej drogi, gdy ważyłam 59kg i do tych, gdy schudłam do 51kg.

Talia: 68cm
Brzuch: 74cm
Udo: 56cm
Biodra: 99cm

Trochę się rozpisałam, przeprowadzając Was przez moją fit przygodę, która trwa już 4 lata. Jeżeli dotrwaliście do końca tego postu to bardzo się cieszę i dziękuję za przeczytanie!

Wolne ciężary vs. maszyny

7/12/2016

W przypadku treningu siłowego możemy wybrać ćwiczenia z wykorzystaniem wolnych ciężarów lub na maszynach. Swoją przygodę z żelastwem rozpoczynałam w domu. Miałam zatem do dyspozycji tylko hantle. Od roku chodzę na siłownię i choć mam dostęp do mnóstwa maszyn, nadal jestem zwolenniczką wolnych ciężarów. To nie jest tak, że z maszyn nie korzystam w ogóle. Ale jednak wykonuję na nich niewiele ćwiczeń.

Trening na maszynach
Maszyny są lepsze do ćwiczeń izolowanych. I tutaj pojawia się kwestia czy uznać to za wadę czy zaletę. Z jednej strony jest to plus, gdy koniecznie zależy nam na wyizolowaniu konkretnej partii. Z drugiej strony, angażują one do pracy mniej mięśni, co w pewien sposób sprawia, że pewne mięśnie są systematycznie pomijane w czasie treningu. Nie rozwija się cały aparat mięśniowy, tylko jego część. Zaletą maszyn na pewno jest fakt, że nie potrzebujemy asekuracji innej osoby i możemy zwiększać obciążenie bez obawy, że coś na nas spadnie czy my spadniemy raz ze sztangą ;) Są na pewno prostsze w użyciu, jednak są niefunkcjonalne. Ruch na maszynie jest mocno ograniczony, co spowodowane jest jej budową. A tak naprawdę nasz zakres ruchu na ogół jest większy niż sprzęt na to pozwala.

Trening na wolnych ciężarach
Główną zaletą takiego treningu jest fakt, że podczas ćwiczeń angażujemy wiele mięśni jednocześnie. Zmuszamy do pracy mięśnie głębokie, które stabilizują nasze ciało. Wybieramy teoretycznie ćwiczenie, które ma angażować konkretną jedną partię, ale mimo wszystko pracuje przy tym często całe ciało. To jest jedna zaleta, ale dla mnie właśnie kluczowa. Wykonuję ćwiczenie z myślą o danej części ciała, a przy okazji pracują także inne. Sytuacja idealna ;) Oczywiście praca z wolnymi ciężarami wymaga lepszej techniki, ale zdecydowanie warto przyłożyć się do nauczenia poprawnego wykonywania ćwiczeń i mieć w efekcie z tego więcej korzyści niż przy treningu na maszynach. Także osoby, które podnoszą naprawdę duże ciężary, potrzebują niekiedy osoby do asekuracji. Nie uważam jednak tego za wadę, bo z pewnością na siłowni znajdzie się ktoś, kto poświęci Ci tę chwilę i będzie asekurował przy danym ćwiczeniu :)

Mówi się, że trening na maszynach jest świetnym rozwiązaniem dla osób początkujących. Ja jestem zdecydowanie temu przeciwna. Uważam, że osoba rozpoczynająca przygodę z treningiem siłowym powinna zaczynać od razu od wolnych ciężarów, dzięki czemu od razu uczy się poprawnej techniki i angażuje więcej partii mięśniowych. Dodatkowo nie przyzwyczai się do ograniczonego ruchu na maszynach, a będzie mogła w pełni rozwijać swoją mobilność, gdyż przy hantlach czy sztangach to my wyznaczamy tor ruchu.

Jestem zwolenniczką treningu z użyciem wolnych ciężarów, jednak nie jestem także całkowitą przeciwniczką maszyn. Sama z niektórych korzystam. Ćwiczenia jakie na nich wykonuję to: ściąganie drążka wyciągu górnego do karku, wyciskanie nóg na suwnicy, wspięcia na palce w siadzie na maszynie i obwodzenie nogi w tył na wyciągu dolnym. I to by było na tyle ;) Każde inne ćwiczenie to takie z kettlem, hantlami bądź sztangą. Użycie maszyn do niektórych ćwiczeń uważam za jak najbardziej okej. Jednak jestem zdania, że zdecydowanie nie powinno się na nich opierać swojego treningu.

A jakie jest Wasze zdanie na ten temat? Jesteście zwolennikami maszyn czy wolnych ciężarów?

Przerwy między posiłkami

7/08/2016

Cały czas się słyszy i wszędzie trąbią o tym, że powinno się jeść 5 posiłków dziennie co około 3h. Sama kiedyś niezwykle skrupulatnie się do tego stosowałam. Jadłam z zegarkiem w ręku i wpadałam w panikę, gdy spóźniłam się z posiłkiem jakieś 15 minut ;)

Jeszcze całkiem niedawno jadłam 5 posiłków dziennie w odstępie 2,5-3h. Uważałam, że absolutnie nie powinno się tego zmieniać. Jakże byłam w błędzie ;) Gdy wzdęcia i bóle brzucha zaczęły mi trochę bardziej doskwierać to zmieniłam nieco nastawienie. Często dalej czułam się pełna po poprzednim posiłku, ale nastała godzina kolejnego to wpychałam go w siebie. Jak to człowiek po czasie zastanawia się, jakie to było głupie ;)

Obecnie jem 3-4 posiłki dziennie co około 4-5h. I taka wersja zjadania swojego jedzonka świetnie na mnie wpływa. Większe przerwy dają mi więcej czasu na różne rzeczy, np. trening pomiędzy nimi. Do tego przy kolejnym posiłku nie czuję się już pełna po poprzednim. Akurat po takim czasie zaczynam odczuwać głód i jem.

Jednakże mimo wszystko nie trzymam się tego tak skrupulatnie jak kiedyś. Czasem przerwa jest krótsza, czasem dłuższa, czasem zjem 5 posiłków, a nie 3-4. Jedzenie jest przyjemnością, a nie obsesją, że teraz muszę zjeść i koniec. Jem wtedy, gdy czuję się głodna. Jeżeli nastąpi to wcześniej czy później niż te 4-5h, nie robię z tego jakiejś tragedii.

Tak to wygląda z mojej strony. Jeżeli chodzi o bardziej profesjonalne podejście do sprawy:
Większość dietetyków uważa, że spożywanie 4 posiłków dziennie jest najlepszym wyborem, ponieważ taka liczba posiłków pozwala na równomierne rozłożenie obciążenia na układ trawienny i dokładne przetworzenie pokarmu oraz jego przyswajanie.

Co do przerw między posiłkami, zdania są podzielone. Spotykam się z opiniami mniej więcej pół na pół. Połowa osób dalej uważa, że powinno to być około 3h, a większa przerwa szkodzi organizmowi. Druga połowa zaś uważa, że optymalny czas pomiędzy posiłkami powinien wynosić 4-6h, co zapewnia prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego.

Zbyt krótka przerwa to za mało czasu na na pełnowartościowy przebieg procesów trawiennych. Może to powodować zaburzenia funkcji wydzielniczej układu pokarmowego.
Zbyt duże przerwy zaś prowadzą do nadmiernego pobudzenia układu trawienia czy wydzielania dużej
ilości soku żołądkowego, który drażni śluzówkę żołądka.

Trzeba zatem znaleźć ten odpowiedni czas pomiędzy. Jednak nie odpowiedni według specjalistów. Nie warto stosować się do jakiegoś schematu. Najlepiej obserwować swój organizm i samemu zobaczyć jaka ilość posiłków i długość przerw między nimi jest dla nas najlepsza. Bo grunt to słuchać swojego organizmu :)

A Wy ile posiłków jadacie dziennie i jakie stosujecie przerwy między nimi? :)