Jakiś czas temu Agnes stworzyła wydarzenie Bezbolesne usuwanie cukru z diety. Od początku uważałam, że to świetny pomysł. O szkodliwości białego cukru i jego pochodnych słyszymy bardzo wiele, więc dlaczego wciąż jest go tak wiele w naszej diecie? 

Po prostu ludzie lubią słodycze, więc je jedzą, nie zastanawiając się nad tym jak może im to szkodzić. Absolutnie nie uważam, że powinniśmy rezygnować ze słodkości w naszym życiu, ale powinniśmy być świadomymi konsumentami. Nie kupujmy zatem sklepowych wyrobów, które mają w sobie tonę cukru i chemii (oczywiście, że raz kiedyś można sobie na to pozwolić i się nie umrze, samej mi się zdarza, ale wszystko w granicach rozsądku ;)), ale sami przygotowujmy takie pyszności w domu, korzystając z różnych zdrowszych zamienników cukru jak np. miód, stewia czy owoce. 

Nie macie pomysłu na zdrowe ciasta, ciasteczka, babeczki i inne słodkości? Po to została właśnie stworzona ta akcja. Zamieszczane tam są świetne przepisy, z których możecie skorzystać w każdej chwili.


Od niedawna pomagam Agnes w tym wszystkim i stałam się administratorką grupy i wydarzenia na facebooku. Niezmiernie się cieszę, że mogę brać w tym udział!

Wydarzenie Bezbolesne usuwanie cukru z diety - jest nas już ponad 44 tysiące! Zapraszam Was do wzięcia udziału i dodawania swoich przepisów. Aby dodać wpis należy skontaktować się z Agnes bądź ze mną. Wysyłajcie w tym celu do mnie wiadomość prywatną na facebooku bądź na e-maila nebeskaa@gmail.com. Prześlijcie przepis, zdjęcie oraz link do Waszego bloga/strony.

Grupa Bezbolesne usuwanie cukru z diety - jest nas prawie 3 tysiące i codziennie przybywa mnóstwo nowych osób! Dołącz do grupy i dodawaj swoje przepisy. 

Zapraszam Was do grupy i wydarzenia! Zmieńmy swoje życie na lepsze i pozbądźmy się białego cukru z diety! :)

Robiłam już kiedyś na blogu post tego typu i bardzo przypadł Wam do gustu. Wiem, że długo zbierałam się za zrobienie go ponownie, ale ciągle jakoś zapominałam o robieniu zdjęć. Jednak w końcu postanowiłam się zmobilizować i mam dla Was dzień z mojego życia ;) Są to zdjęcia z poniedziałku 19.10.2015. 

W poniedziałek zaczynałam zajęcia o 9:45, więc wstałam o 7:30. Potrzebuję dużo czasu, aby się wyszykować ;) Pierwsze co robię rano to włożenie moich uroczych kapci na grube włochate skarpetki i nałożenie bluzy. Tak od razu po przebudzeniu bywa mi chłodno.

Dzień zawsze zaczynam od zjedzenia śniadania. W jakichś 98% moje śniadania przygotowuję na słodko, ale tego dnia miałam ogromną ochotę na jajka sadzone, zatem przygotowałam grzanki z chleba orkiszowego z naturalnym masłem, szynką drobiową no i sadzonym jajkiem z jeszcze lekko płynnym żółtkiem. Pyszności!

Po śniadaniu idę zawsze do łazienki umyć zęby, twarz, uczesać się i takie tam. Następnie przychodzi czas na makijaż. W zależności od tego jak bardzo chce mi się z nim bawić jest to albo sama kreska i tusz do rzęs albo jeszcze dodatkowo cienie do powiek. W poniedziałek miałam akurat ochotę na zabawę z cieniami. Mój makijaż nie jest idealny, ale idzie mi coraz lepiej :D Oczywiście do tego dochodzi podkład i puder ;)

Tak sobie mniej więcej wyglądałam, gdy wychodziłam z domu. Miałam zajęcia na 9:45, więc wyszłam około 9:15.

Dojście na przystanek zajmuje mi 5-10min w zależności jakim tempem idę. Czasem bardzo szybko, czasem żółwio :D Jeżeli ktoś zna Poznań, to być może kojarzy to miejsce. Wsiadam na przystanku na Moście Teatralnym. Dojazd na uczelnie zajmuje mi 8-12min. Zależy to od tego czy mam zajęcia na głównym kampusie czy na swoim wydziale, który się mieści 3 przystanki wcześniej.

Tym razem miałam zajęcia na głównym kampusie Piotrowo. Muszę przyznać, że Centrum Wykładowe jest bardzo ładne ;) W poniedziałek miałam wykład z matematyki i wprowadzenia do techniki oraz ćwiczenia z grafiki inżynierskiej. Grafika jest fajna, ale z pewnością nie jest to mój ulubiony przedmiot. Nie lubię rysunku technicznego, ale muszę się pochwalić, że dostałam swoją pierwszą ocenę za rysunek i jest to 4.0 :D

Pomiędzy matematyką a wprowadzeniem do techniki miałam okienko, które liczone wraz z przerwą trwało około 2h. Gdy mam takie przerwy często jadę do domu coś zjeść i trochę sobie odpocząć, ale tego dnia miałam inne plany, zatem wzięłam ze sobą coś do jedzenia. Były to ryżowo-bananowo-kokosowe placuszki ;)

Na okienku zostałam na uczelni i pomagałam koledze z matematyką. Przy okazji kupiłam kawę. Uwielbiam kawy z automatu na mojej uczelni. Są pyszne! Raz kiedyś sobie na nie pozwolę ;)

W domu byłam około 17 i na obiad zjadłam spaghetti z razowym makaronem i mięsem z indyka. Na ogół obiady przygotowuję na 2-3 dni, co oszczędza mocno mój czas. A jak wiecie, organizacja to moje drugie imię i wszystko musi być odpowiednio zaplanowane :D

Zjadłam obiad, trochę posiedziałam przy komputerze i przyszedł czas na trening. Tego dnia były to 20-minutowe interwały. Dałam sobie w kość i oj lał się pot, lał :D

Po treningu poszłam wziąć prysznic, a potem zjadłam kolację: placuszki z cukinii z serkiem wiejskim, który uciekł mi gdzieś ze zdjęcia :D

A potem przyszedł czas na naukę ^^ Wiem, że wielu studentów nie uczy się w trakcie semestru, a dopiero na sesję, jednak ja preferuję systematyczną naukę. Przygotowywałam się na następny dzień z logistyki, mechaniki i wytrzymałości maszyn (mój ulubiony przedmiot!) oraz zaczęłam się uczyć na wejściówkę z wprowadzenia do techniki, którą mam w przyszły wtorek. Taka pilna ze mnie studentka :D

Od kiedy zaczęłam studia, zauważyłam, że mam nieco mniej czasu wolnego niż wcześniej. Ale nie przeszkadza mi to, bo lubię robić coś konkretnego i być zajęta. Niemniej jednak codziennie staram się wygospodarować przynajmniej z 30min na jakieś przyjemności i odpoczynek. Tego dnia poczytałam trochę książkę 100 Happy Days, czyli jak się robi szczęście w 100 dni. Jest świetna! Polecam :) Potem musiałam także przygotować coś na drugie śniadanie na następny dzień na uczelnie i padło na ryżowe gofry.

Chadzam spać dość wcześnie w stosunku do moich znajomych ;) Na ogół jest to około 22-23. Po prostu jestem wtedy już zmęczona, więc o ile nie mam nic ważnego do zrobienia, po prostu kładę się spać.  Tak mniej więcej wyglądają teraz moje dni w tygodniu. W zależności od dnia, mam więcej bądź mniej zajęć, co oczywiście przekłada się na ilość czasu wolnego. Jednak nie mam żadnego problemu z organizacją czasu i zdążam zrobić w ciągu dnia wszystko, co sobie zaplanuję. Zatem z łatwością godzę uczelnie, naukę, treningi, przygotowywanie posiłków i spędzanie czasu ze znajomymi oraz znajduję czas dla siebie.  Dajcie znać czy podobają Wam się tego typu posty i chcielibyście, żeby pojawiały się nieco częściej niż raz na pół roku ;)

Wyjazd na studia bardzo często wiąże się z przeprowadzką do innego miasta. W moim przypadku był to wyjazd z Gorzowa Wielkopolskiego do Poznania, czyli coś około 130km. Z jednej strony jest to coś fascynującego. Nowe miejsce, nowi znajomi, nowa szkoła, imprezy - ponoć najlepsze lata naszego życia. Jednak są też pewne minusy jak ogromna tęsknota za domem, rodziną, rozłąka z przyjaciółmi czy kłopoty z zaaklimatyzowaniem się w obcym mieście.

Przyjechałam do Poznania dokładnie miesiąc temu. Byłam tu znacznie wcześniej, ponieważ chodziłam na przygotowawcze zajęcia z matematyki organizowane przez Politechnikę. Pierwsze trzy dni byłam zupełnie sama w mieszkaniu, ponieważ moje współlokatorki jeszcze nie przyjechały. Było mi ciężko. Czułam się samotna, nie miałam się do kogo odezwać, więc dzwoniłam kilkanaście razy dziennie do domu. Jakoś sobie zorganizowałam te dni. Rozpakowywałam się, poszłam do miasta, na zakupy, do kina, czytałam książki. Musiałam mieć zajęcie, żeby nie myśleć jak bardzo obco się tu czuję. Pierwsze dwa dni nie uroniłam nawet jednej łzy, jednak trzeciego dnia już miałam kryzys i ryczałam przez jakieś 2h ;) Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie było internetu i telefonów komórkowym. Dzięki temu mogłam chociaż cały czas być w kontakcie z rodziną i przyjaciółmi. 

Gdy przyjechały już moje współlokatorki, było lepiej. Mieszkam ze świetnymi dziewczynami i bardzo dobrze się ze sobą dogadujemy. Mimo to dalej czułam się tutaj nieco nieswojo, zatem próbowałam tak zorganizować sobie dzień, by ciągle być czymś zajęta ;)
Oczywiście z czasem to mija. Teraz po miesiącu już trochę się przyzwyczaiłam do nowego miasta, które bardzo polubiłam. Przyzwyczaiłam się również do tej świadomości, że jestem daleko od swoich bliskich.

Jakie rady mogłabym Wam dać? Przede wszystkim dajcie sobie czas. Każdy z nas potrzebuje go, by odnaleźć się w nowym miejscu. Polecam Wam wychodzić do miasta, do ludzi. Poznawać nowe osoby i miasto. Dzięki temu nie będziecie czuć się już tak obco. Jeżeli zaś chodzi o tęsknotę za domem i najbliższymi - ona zawsze będzie. Z czasem mniejsza, gdy się przyzwyczaimy, ale jednak zawsze będzie. Ale na szczęście mamy komórki, konta na facebooku czy skype'a i możemy być w kontakcie online, a gdy tylko się da to możemy pojechać do domu :)

Za inną ważną kwestię związaną z wyjazdem do nowego miasta uważam rozłąkę z przyjaciółmi. Mam wspaniałe przyjaciółki od wielu lat i chcę, aby te przyjaźnie trwały jak najdłużej. Niestety żadna z nich do Poznania nie przyjechała, zatem bałam się, że nasza znajomość zostanie wystawiona na próbę. Oczywiście, że w nowym miejscu znajdziemy nowych znajomych i przyjaciół, ale za głupotę uważam zrywanie dawnych znajomości, bo tutaj pozna się kogoś nowego. Osobiście utrzymuję na ile się da dobry kontakt z przyjaciółkami. Staram się często z nimi pisać czy rozmawiać, a gdy tylko jestem w Gorzowie to z nimi spotkać. W przyszłym miesiącu jadę również odwiedzić przyjaciółkę w Szczecinie na cały weekend. Mimo odległości da się utrzymać przyjaźń. Jest to w prawdzie według mnie nieco trudniejsze i wymaga większego zaangażowania, ale przecież warto.  

Trudnością może być również poruszanie się po nowym mieście, jednak ja korzystam z aplikacji jakdojade.pl, zatem nie mam z tym kłopotów :D Poza tym mieszkam w dobrej lokalizacji i mam kawałek do przystanku, z którego dojadę chyba do każdej części Poznania. Jeżeli jednak nie macie takiej dobrej komunikacji, aplikacja bardzo się przydaje i może nieraz uratować życie ;) Jest to oczywiście również kwestia wprawy. Z czasem będziemy się poruszać po nowych miastach jak u siebie :D

Wyjazd na studia to jednak nie tylko same minusy :D Przeprowadzka do większego miasta wiążę się na ogół z większymi możliwościami w zakresie edukacji czy kariery zawodowej. Poznajemy nowe miejsca, nowych ludzi, zdobywamy nowe doświadczenia. Według mnie nie ma, czego żałować :)

A jak jest/było u Was? Jak się czuliście po przeprowadzce do nowego miasta na studia?

Od miesiąca mieszkam już w Poznaniu. Dwa tygodnie studiów, wykładów i ćwiczeń za mną. Dostaję od Was pytanie jak sobie tutaj radzę w nowym miejscu. Jak organizuję swój dzień, by znaleźć czas na naukę, gotowanie, treningi, przyjemności w czasie, gdy nie jestem na uczelni, ale również jak w ogóle mieszka mi się w nowym mieście, czy odnalazłam się tutaj, czy mi się podoba, czy tęsknie za domem bądź jak dokładnie wyglądają moje studia. Zatem odpowiedzią na Wasze pytania będzie nowa seria postów Nebeskaa na studiach. Postaram się poruszyć w niej każdą kwestię, która Was interesuje. Jeżeli jest coś, czego nie wymieniłam, a Wy chcecie, aby również zostało zawarta, piszcie w komentarzach. Postaram się napisać o wszystkim. 

Studia to nowy etap w życiu każdego. Życie na uczelni znacznie się różni od tego w liceum. Do tego dochodzi nowe miasto, nowi znajomi czy tęsknota za domem. Długi czas nie mogłam się doczekać, aż tylko rozpocznę ten nowy rozdział. Doczekałam się i powiem Wam, że bardzo mi się tu podoba. Zarówno w mieście jak i na studiach. Ludzie w Poznaniu są bardzo pozytywni, ciągle się tutaj coś dzieje i mam większe możliwości do samorealizacji niż w moim mieście rodzinnym. W prawdzie tęsknie za domem i rodziną, ale nie żałuję decyzji o wyjeździe. 
Uczelnia również mi się podoba. Obawiałam się nudy, jednak z zainteresowanie słucham wykładów i jako przykładna studentka robię ładne notatki. Oczywiście jedne są bardziej interesujące, drugie mniej, jednak i tak je lubię. To chyba dobry znak, że już od początku bardzo polubiłam swój kierunek ;) 

Nie będę się bardziej rozpisywać, bo każdą z tych kwestii szerzej poruszę w oddzielnych postach. Pierwszy wpis planuję na jutro i prawdopodobnie będzie dotyczył tęsknoty za domem i małych problemów, którą są spowodowane odległością. 

Już trochę mnie znacie, więc wiecie, że jestem zorganizowaną osobą. Planowanie, zapisywanie tego wszystkiego sprawia mi frajdę. Dlatego m.in. wybrałam taki a nie inny kierunek studiów ;)
Treningi zapisuję już od dłuższego czasu, jednak teraz robię to w innej formie. Dziennik żywieniowy założyłam, gdy zaczęłam liczyć kcal i makro. Wiem, że jest wiele tego typu aplikacji na telefon czy stron internetowych, jednak jestem tradycjonalistką i wolę robić to ręcznie w wersji papierowej :)
Nie jest to nic szczególnego. To zwykłe zeszyty, które przystosowałam do swoich potrzeb. Lubię minimalizm i nie potrzebuję, aby mój dziennik był jakiś super wypasiony. Ma mi się po prostu dobrze z niego korzystać. 
Poniżej macie zdjęcia moich zeszycików. Ten po lewej stronie jest treningowy, zaś po prawej żywieniowy. 


Zacznijmy może od dziennika treningowego. Dawniej prowadziłam go jedynie w takiej formie, że rysowałam sobie tabelkę na dany miesiąc i wpisywałam, kiedy i co ćwiczyłam. Stronę wcześniej na ogół miałam rozpisany dany trening siłowy i w tabelkę wpisywałam jedynie np. Trening A.  Teraz również mam podział na miesiące i w każdym znajduje się tabelka, w której w skrócie wszystko wpisuję. Ma to być takie krótkie podsumowanie całego miesiąca. Zaś później treningi wpisuje na dany dzień i rozpisuje ćwiczenia, które wchodzą w jego skład. Przy każdym piszę ilość powtórzeń, jaką wykonałam i z jakim obciążeniem ćwiczyłam. W dzienniku mam również stronę poświęconą na wymiary w każdym miesiącu. 
Poniżej załączam oczywiście dla Was zdjęcia. W prawdzie pstryknęłam fotki innego miesiąca niż obecny, ale nie ma to żadnego znaczenia, dlatego że forma prowadzenia go się nie zmieniła. Jednak nie sugerujcie się treningiem, obciążeniem, ilością powtórzeń czy później kcal i makro, bo obecnie wygląda to inaczej ;)





Dziennika żywieniowego wcześniej nie prowadziłam, bo nie czułam takiej potrzeby. Jadłam zdrowo i regularnie, ale nie liczyłam kcal i makro. Gdy miałam zacząć to robić, uznałam, że taki dziennik zdecydowanie będzie mi potrzebny, bo inaczej się pogubię. W prawdzie myślałam, że liczenie i ważenie tego wszystkiego będzie jakieś uciążliwe, okazało się, że wcale takie nie jest. Idzie mi to szybko i sprawnie, a zaplanowanie posiłków na następny dzień zajmuje chwilę. Przy każdym produkcie spożywczym zapisuję jego ilość bądź wagę, a dopiero na końcu zapisuję dobową sumę kalorii i makroskładników. 
Dostaję nieraz od Was pytania, czy lepiej liczyć, czy jednak nie. Nie odpowiem Wam na to pytanie, bo wszystko to kwestia bardzo indywidualna. Dobrze się czuję i gdy liczę i gdy tego nie robię. W ciele szczerze mówiąc też nie zauważyłam jakichś spektakularnych efektów, gdy zaczęłam to wszystko liczyć. Zatem to zależy od Was czy macie ochotę na obliczanie kalorii. Nikt Was do tego nie zmusza i absolutnie nie uważam, aby było to obowiązkowe. Najważniejsze jest zdrowie i dobre samopoczucie, a jeżeli kcal i makro miałoby Was wpędzić w jakąś małą obsesję to zdecydowanie nie jest warto próbować. 




A jak wygląda to u Was? Jesteście zorganizowani czy raczej wszystko dzieje się spontanicznie? ;)

W głowie mam trochę pomysłów na nowe posty, ale jakoś czasu brak. Chociaż dopiero dzisiaj na dobre rozpoczęłam studia i pierwsze wykłady już za mną, to wcześniej jakoś czasu miałam mniej. W ogóle tutaj w Poznaniu rzadziej korzystam z komputera. Niemniej jednak tradycyjnie treningowe podsumowanie musi być!

We wrześniu nadal miałam w założeniach ćwiczenie 6x w tygodniu: 3x trening siłowy i 3x cardio. Jako cardio najczęściej wybierałam skakankę, zaś jeżeli chodzi o trening siłowy to wróciłam do FBW nr 2, o którym pisałam już kiedyś tutaj. 

Później miałam 1,5 tygodnia przerwy ze względu na tatuaż. Chciałam mu dać czas, aby porządnie się wygoił. Tak też się stało. Bardzo o niego dbałam przez ten czas i przynajmniej kilka razy dziennie go podziwiam :D

W październiku raczej nadal pozostanę przy tych samych założeniach treningowych. Może coś w końcu się ruszy, bo coś oporne to moje ciało :D

Jakiś czas temu szukając czegoś na komputerze, przez przypadek natknęłam się na zdjęcie swoich nóg i pośladków sprzed roku i powiem Wam, że byłam w szoku. Patrząc na siebie na co dzień, widzę, że od kiedy zaczęłam trenować siłowo, coś tam się zmieniło w moim wyglądzie, ale gdy porównałam sobie te dwa zdjęcia, efekt jest znacznie bardziej widoczny. Polecam robienie sobie zdjęć, bo bez tego ciężko nieraz zauważyć efekty.