Myślę, że jak dotknie cie prawdziwe życie to nie będziesz taka happy.

Dobrze piszesz, też spotykam wielu ludzi, którzy są ciągle niezadowoleni, zdenerwowani i najmniejsza niedogodność potrafi wyprowadzić ich z równowagi, a ja patrzę sobie na takie sytuacje z boku, uśmiecham się pod nosem i mówię sobie w myślach "Skoro w tak błahych sytuacjach ludzie się tak zachowują, to co będzie jak za kilka lat jak zaczną pracę, założą rodzinę i coś im nagle nie wyjdzie?" i myślę sobie też wtedy, że na prawdę jestem szczęśliwa, bo nie przejmuję się tym na co nie mam w ogóle wpływu i cieszę się z drobnych rzeczy jak Ty :)
Pozdrawiam :)

Dobrze napisane, też staram się być szczęśliwa na maksa i brać z życia tyle ile się da!

"I co z tego, że nie mam milionów na koncie, nie mam idealnej figury, nie mam płaskiego brzucha, moje włosy nie wyglądają jak z reklamy, a na moich nogach jest trochę cellulitu skoro mam tak wiele innych rzeczy, które mają znacznie większą wartość." to mój ulubiony cytat z całego wpisu... <3

Bardzo mi się podoba ten post :)
Jest radosny i prawdziwy. Ja też zauważam, że w okół sami malkontenci, a przecież tyle jest powodów to choć małego uśmiechu.
Ja oczywiście będę narzekać na zimę, ale nawet uśmiechnę się gdy zobaczę radość dzieci, które z śniegu się cieszą. Nie ma idealnego świata, kraju, tygodnia. I to jest chyba piękne :)

Uwielbiam takie posty :) widzę, że mamy podobnie. Też kiedyś byłam niezadowolnowa ze swojego życia, nic mnie nie cieszyło... ale człowiek uczy się na własnych błędach. zawsze może zdarzyć się coś gorszego a zamartwianie się jakimiś pierdołami nie ma sensu... Cieszmy się z tego co mamy bo zawsze jest ktoś, kto ma gorszą sytuację od nas. :)

Kurczę, ja jeszcze niedawno byłam przekonana, że jestem w pełni szczęśliwa, bo naprawdę tak się czułam. Ale ostatnia wizyta w Gdańsku uświadomiła mi, ze wcale nie do końca, bo mieszkam w Poznaniu, a moje miejsce na ziemi jest w Gdańsku. W Poznaniu mam wspaniałego chłopaka, który daje mi naprawdę ogrom szcześcia, ale brakuje mi tego mojego miejsca na ziemi, którym jest Gdańsk.
Ale mimo wszystko, czuję się szczęśliwa i będzie co ma być ;)

Do szczęścia trzeba dojrzeć, wiele zrozumieć, zaakceptować :) Nie można tego robić na siłę, potrzeba czasu :) Jeśli ktoś będzie bardzo chciał, dążył do tego, na pewno to osiągnie i co najlepsze.. to wcale nie jest takie trudne, ale to wiesz :)

Ja uważam, że jestem szczęśliwa :) Ponieważ czym tak naprawdę mogłabym się martwić? Mam dach nad głową, cała moja rodzina jest zdrowa, a druga połówka zawsze gdzieś tam na mnie czeka i jest, żeby udzielić mi wsparcia. Wiadomo, są gorsze dni, są przeszkody do pokonania, ale żeby z tego powodu uważać się za osobę nieszczęśliwą? To zdecydowanie nie dla mnie :) Lubię cieszyć się drobnostkami, nie lubię narzekania. Pewnie, czasem trzeba, ale cały czas? Dlatego podświadomie uciekam od osób, które sieją wokół siebie taką zła aurę. Szkoda tylko, że takich osób jest naprawdę wiele, jakby nie patrzeć.

Chciałabym się nauczyć być szczęśliwa... ja z czystym sumienie mogę powiedzieć, że nie pamiętam kiedy ostatnio byłam szczęśliwa czy szczerze uśmiechnięta, więc błagam więcej takich wpisów! Dziel się szczęściem, może my też nauczymy się cieszyć z tego co mamy

a ja się czasem nad tym mocno zastanawiam... przychodzą dni, że naprawdę jestem wściekła na siebie za to jak żyję, a czasem radosna, ale nie dumna. to chyba nie jest do końca szczęście... dla Ciebie szczęścia jak najwięcej ;) pozdrawiam

Wzruszył mnie ten tekst. Pięknie napisany. Nie można gonić ślepo za jakimś wzorem, ale cieszyć się z małych drobnych. elementów naszego życia. Cieszę się że przeczytałam ten tekst właśnie dziś. Pomógł mi. :)

Złych emocji i powodów do smutku daleko nie trzeba szukać, ale jeśli to ma być wyznacznikiem naszego życia to wolę biegać z "bananem" na twarzy non stop :) Pozdrawiam!